به بابا کوهی خوش آمدید

                                                             
             نوبت کهنه فروشان در گذشت        نو فروشانیم و این بازار ماست
   
            مولوی

این اولین پست در اولین وبلاگ من است .
 نه شاعرم نه عارف وصوفی ، نام بابا کوهی بهانه ای است برای گشت و گذار در  جغرافیای ایران و شاید سایر جاها ، تا چه پیش آید. از طرف دیگر من شیرازیم و  در نزدیکی محله بابا کوهی رشد ونمو یافتم. برای دنیای کودکی من شیراز واقعی  همان محلات دور وبر بود .  شیرازیعنی کوی برکت ، فلکه اطلسی ، خیابان جاوید ، خیابان آریا وبابا کوهی یعنی طبیعت و هوای آزاد وهمه خاطرات خوش . بابا کوهی یعنی صلابت کوه  و استقامت و جاودانگی  یعنی زندگی.
خلاصه این بازار من است.         

  عکسی که مشاهده می کنید کوه بابا کوهی را در شیراز نشان می دهد . دروازه  قرآن که دروازه ورودی به شهر می باشد و آبشاری که به تازگی خلق شده! را در اینجا می بینید.

 بابا کوهی شاعر و صوفی مسلک قرن چهارم هجری است که در دامنه همین کوه  دفن شده اشت. بابا کوهی خودش و کوهش و آرامگاهش نزد شیرازیها شهرت بسیاردارد . هر روزه صدها نفر از مشتاقان طبیعت و دیدار با بابا کوهی مسیر سنگلاخی کوه را می پیمایند. 

چشم انداز شیرازاز فراز بابا کوهی 

آرامگاه بابا کوهی و حوض آب مجاور آن 

                                                                             بابا کوهی                             

باکویه شیرازی یا علی ابوعبدالله ابن باکویه مشهور به باباکوهی، (زادهٔ حدود سال ۳۳۷ هجری در شیراز - درگذشتهٔ ۴۴۲ هجری) از شاعران ایرانی است.وی در جوانی به کسب علوم پرداخت و اغلب مشایخ نامی آن روزگار را ملاقات کرد و هنگامی که شیخ ابوسعید ابوالخیر عارف مشهور به نیشابور رفت ابن باکویه به جای شیخ عبدالرحمن سلمی در خانقاه معروف آن شهر به ارشاد مشغول بود، بین او و شیخ ابوسعید مباحثات مختلف عرفانی درگرفت و ابوسعید به سؤالات وی پاسخ داد. همچنین در نهاوند میان ابن باکویه و شیخ ابوالعباس جانشین شیخ کبیر ابوعبدالله خفیف شیرازی عارف نامدار در باب تصوف و طریقت مناقشات زیاد روی داد و آن شیخ به وفور فضل و کمال و وسعت اطلاعات ابن باکویه اعراف کرده‌است.

جامی شاعر بزرگ قرن نهم در کتاب نفحات الانس می‌نویسد، خواجه عبدالله انصاری از ابن باکویه چندین بار به تجلیل یاد کرده و به انتخاب خود ۳۰ هزار حدیث و ۳۰ هزار حکایت از او نقل کرده‌است و مخصوصاً بارها گفته که ابن باکویه ملک بوده‌است و از همه علوم با نصیب و حتی او را بزرگ‌ترین شیخ عصر خود دانسته و از این که نسبت به خواجه بیش از دیگران توجه داشته تفاخر کرده‌است.

عبدالله باکویه پس از سال‌ها مسافرت و جهانگردی دوباره به شیراز برگشت و چند سالی را دور از مردم و هیاهوی شهر در غار کوه شمالی شیراز که آن را صبوی می‌گفتند عزلت گزید و به عبادت پرداخت و در سال ۴۴۲ پس از عمری ۱۰۵ ساله درگذشت و مریدان وی را در خانقاهش که امروز آرامگاه اوست دفن کردند.

http://fa.wikipedia.org/wiki/بابا کوهی